Szpital dla Psychicznie i Nerwowo Chorych w Międzyrzeczu-Obrzycach wybudowany został w latach 1901-1904 jako czwarty z kolei zakład dla obłąkanych w prowincji poznańskiej. Szpital ten polegał Związkowi Prowincjonalnemu (Provinzialverband) w Poznaniu, a od 1938 analogicznemu związkowi dla pruskiej Prowincji Pomorze (Provinz Pommern). Początkowo Szpital w Obrzycach przewidziany był dla 700 chorych, aby później powiększyć się do 1.200 miejsc. W latach 1939-1945 pojemność szpitala zwiększono do 3.000 chorych. W skład Szpitala w Obrzycach wchodziły: pawilon chorych, budynki administracyjne i gospodarcze oraz budynki mieszkalne personelu szpitala. Jego zadaniem było leczenie chorych oraz zapewnienie osobom niepełnosprawnym nieskomplikowanej pracy (forma terapii). Po dojściu Hitlera do władzy w 1933 r. w Niemczech, nastąpił radykalny zwrot w działalności leczniczej Szpitala w Obrzycach. Od 1939 r. Szpital dla Psychicznie i Nerwowo Chorych w Międzyrzeczu-Obrzycach stał się punktem tranzytowym przez który przechodzili chorzy kierowani do miejsc masowej zagłady. Pacjentów przebywających w szpitalu w Międzyrzeczu-Obrzycach zaczęto wywozić do innych zakładów dla obłąkanych, wysyłając ich np. do Szpitala dla Psychicznie Chorych w Kościanie. W ich miejsce zaczęto przywozić do Obrzyc chorych z całych Niemiec: Saksonii, Nadrenii, Prus, Westfalii, Szlezwik-Holsztynu i Pomorza z zamiarem ich uśmiercenia. Oficjalnie chorzy w szpitalu w Obrzycach mieli mieć lepsze warunki lecznicze. Dalsze zmiany przyniósł rok 1941. Wiązało się to z objęciem stanowiska dyrektora Szpitala w Obrzycach przez Wiktora Grabowskiego. Otrzymał on od zarządu niemieckiego specjalną misję do wykonania polegającą na realizacji tzw. programu eutanazji w stosunku do osób nieuleczalnie chorych. Do wykonania tych zadań Szpital w Obrzycach przystąpił w 1942 r. Chorym skierowanym do likwidacji podawano środek nasenny, następnie prowadzono do pojedynczych celi w blokach Nr 18 i 19 lub 8 i tam robiono zastrzyki np. ze skopolaminą. Przypuszcza się, iż w latach 1942-1945 hitlerowcy wymordowali w ten sposób ok. 10.000 chorych. Ich ofiarami w przeważającej części byli obywatele niemieccy. Obok nich w Szpitalu w Obrzycach zginęło wielu Polaków, obywateli ZSRR, Francuzów, Belgów, Włochów, Holendrów oraz robotników wywiezionych na przymusowa roboty do Niemiec.

Akta Szpitala dla Psychicznie i Nerwowo Chorych w Międzyrzeczu-Obrzycach, po wkroczeniu wojsk sowieckich do Obrzyc zostały zabezpieczone przez wojsko, a następnie przejęte przez organa śledcze