Der Aelteste der Juden in Litzmannstadt-Getto

Okupacyjne władze niemieckie w Łodzi powołały w październiku 1939 r. Przełożonego Starszeństwa Żydów w osobie Mordechaja Chaima Rumkowskiego, który przejął funkcje zlikwidowanej gminy żydowskiej. Jako organ doradczy powołano Radę Starszych, którą wkrótce rozwiązano. W lutym 1940 r. rozpoczęto przesiedlanie Żydów do dzielnicy przewidzianej, jako przyszły teren getta. Obejmowała ona część Bałut, Stare Miasto i przyległe ulice. Oddzielenie i zamknięcie getta nastąpiło 30.04.1940 r. W getcie zamknięto Żydów z Łodzi, Kraju Warty, Pragi, Wiednia, Berlina, Hamburga, Düsseldorfu, Frankfurtu nad Menem i Luksemburga. Bezpośrednią władzę nad gettem łódzkim sprawował zarząd niemiecki (Gettoverwaltung). Rumkowski był jednoosobową władzą wykonawczą poleceń administracji niemieckiej. Do tego celu dysponował rozległym aparatem administracyjnym. W getcie utworzono całą sieć zakładów produkujących na potrzeby gospodarki Rzeszy, a szczególnie dla Wehrmachtu. Pierwsze wywózki Żydów do obozu zagłady w Chełmnie nad Nerem trwały od stycznia do września 1942. W sierpniu 1944 r. rozpoczęto likwidację getta połączoną z deportacją jego mieszkańców do obozu Auschwitz.