Sąd Grodzki w Garwolinie

Podstawą organizacji sądów grodzkich na ziemiach polskich, po wyzwoleniu w 1944 r., była ustawa z dnia 6 lutego 1928 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 12 z 1928 r., zmieniona później ustawami z 1932 r. (Dz. U. RP. Z 1932 r., nr 102, poz. 863) i z 1937 r. (Dz. U. R.P. z 1937 r., nr 30, poz. 220) oraz Dekretami Komitetu Wyzwolenia Narodowego z 1944 r. Sądy Grodzkie rozpatrywały drobne sprawy z zakresu prawa cywilnego i karnego. Władzę zwierzchnią sprawował sędzia grodzki, który był naczelnikiem i kierownikiem jednocześnie. Naczelny nadzór nad sądami i sędziami grodzkimi sprawował Minister Sprawiedliwości. Do września 1947 r. Sąd Grodzki w Garwolinie włączony był do Okręgu Sądu Okręgowego w Siellcach, od tej daty włączony został do Sądu Okręgowego w Warszawie. Działalnością obejmował miasto Garwolin i gminy: Górzno, Wola Rębkowska, Parysów, Łaskarzew, Osieck, Sobienie Jeziory, Warszawice i Wilgę. Na mocy ustawy z dnia 20 lipca 1950 roku o zmianie prawa o ustroju sądów powszechnych ( Dz. U. R.P. z 1950 r., nr 38) przestał istnieć..