Starosta Powiatowy w Łowiczu

Urząd Starosty Powiatowego w Łowiczu (Kreishauptmann des Kreises Lowitsch) utworzony został z chwilą likwidacji administracji polskiej przez okupanta niemieckiego na podstawie rozporządzenia z dnia 26 października 1939 roku o odbudowie zarządu na zajętych polskich obszarach (Dz. R. G. G., 1939, Nr 1). Łowicz stał się stolicą tzw. okręgu, który terytorialnie odpowiadał do 1941 roku obszarowi dawnego powiatu łowickiego i wchodził administracyjnie w skład dystryktu warszawskiego. Na mocy dekretu z dnia 24 kwietnia 1941 roku w sprawie złączenia związków gmin Łowicz i Skierniewice (Dz. R. G G, 1941, Nr 51, s. 321) granice Starostwa Powiatowego w Łowiczu poszerzone zostały o były powiat skierniewicki. Starosta Powiatowy w Łowiczu, który pod względem personalnym i rzeczowym podlegał gubernatorowi dystryktu warszawskiego (do 1941 roku szefowi dystryktu), skupiał w swoim ręku pełnię władzy administracyjnej w powiecie i w dużym stopniu policyjnej oraz sadowniczej. Staroście podlegały organy wykonawcze dawnej administracji polskiej z zarządami miejskimi i burmistrzami (komisarzami) w Łowiczu, Głownie i Skierniewicach oraz zarządzeniami gminnymi i wójtami. Organy samorządowe w miastach i powiecie nie istniały, starosta zaś w swojej działalności kierował się przede wszystkim rozporządzeniami realizującymi główne cele polityki okupanta wobec ludności Generalnego Gubernatorstwa. W strukturze organizacyjnej Starostwa funkcjonowały urzędy: spraw wewnętrznych, gospodarczy, finansowy, drogowy i inne obsadzone przez reichsdeutschów i volksdeutschów. Funkcje personelu pomocniczego pełnili natomiast Polacy. Siedzibą starosty był budynek byłego polskiego Starostwa Powiatowego w Łowiczu przy ulicy Stanisławskiego (niemiecka nazwa Litzmannstadterstrasse). W latach 1939-1945 funkcje starostów pełnili kolejno: Heinz von Schwender, a następnie Volkmann, podlegając służbowo gubernatorowi dystryktu warszawskiego Ludwikowi Fischerowi.